Live goes on ...

Net voor de kerstdagen ben ik nog even een dagje gaan fotograferen in Duitsland. De laatste keer dat ik daar was, was de wereld wit en koud. Nu maken we ons op voor een zachte en groene kerst.

's Morgens regende het nog een beetje. Op zich niet erg, want dan is het rustig in het bos en vaak geeft het wel een bepaald sfeertje. Wel lastige lichtomstandigheden, waardoor de isowaarde in eerste instantie naar 800 moest om er toch nog acceptabele beelden uit te persen.

In de loop van de middag werd het iets beter; het zonnetje kwam er even kort en waterig bij. Daardoor ontstond er in het vochtige bos een nevelachtig sfeertje. En als er dan ook herten zijn ...

Tijdens het fotograferen van de edelherten, stuitten wij plotseling op een dood damhert. Een grote jongen, die aan de plek te zien daar enige tijd in leven moet hebben gelegen. Een prachtig gewei sierde op zijn kop. Ja, je weet eerst niet goed wat je met zo'n situatie aan moet. Dus sta je er bij en kijk je er naar. Maar ook om je heen kijken. Ongeveer 30 meter verderop zie ik nog een damhert liggen; ook dood. Ook dit dier moet enige tijd op de plek hebben gelegen en geleden. Beide damherten waren al in staat van ontbinding, maar met de betrekkelijk hoge temperaturen gaat dat best snel. We hebben de dieren maar laten liggen en zijn verder gegaan met fotograferen.

Ja, live goes on!

WINTER

De eerste dagen van december staan in het teken van Sinterklaas, maar dit jaar ook vooral de weersverwachting. Er wordt zware sneeuwval verwacht in combinatie met harde tot stormachtige wind. Het hart van menig natuurfotograaf zal steviger geklopt hebben dan anders!

Vrijdag 7 december was het zover! De sneeuw zou Nederland veroveren en heel het land kon wel eens lam komen te liggen. 's Morgens om 5 uur word ik wakker en kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ik kijk uit het slaapkamerraam en zie ... het sneeuwt al. Snel de spullen gepakt, lekker ontbijten, koffie mee en op pad.

In de afgelopen jaren heb ik een behoorlijk archief verzameld met foto's van hertachtigen. Ook een paar foto's van herten in de sneeuw, maar voor mijn gevoel veel te weinig. Vandaag zou een droom van mij in vervulling kunnen gaan: herten fotograferen in de vallende sneeuw. Maar ja, dan moeten de dieren wel meewerken, natuurlijk.

Dat ging gelukkig goed. Eerst was het nog behoorlijk donker en dat gaf mij de gelegenheid de omgeving even goed in mij op te nemen. Een plannetje maken om ongezien dichterbij de dieren te kunnen komen. Van boom naar boom lukt het mij om op redelijke korte afstand komen. Hier ga ik maar staan en kijken hoe de dieren zich gedragen. Intussen sneeuwde het steeds harder. De herten staan op een mooie plaats, maar het valt niet mee ze tussen de bomen een beetje vrij te krijgen. Steeds maar kijken en goed opletten om vervolgens snel te anticiperen op de geboden kansen.

Ruim 4 uur lang heb ik hier gestaan en verschillende foto's kunnen maken. Ineens zie ik een mevrouw door het bos recht op mij afkomen; zij was in gezelschap van een viertal niet aangelijnde honden. De herten werden steeds nerveuzer en het duurde niet lang voordat het hele roedel alle kanten uit spatte. De herten wisten niet hoe snel ze de plek des onheils moesten verlaten.

De mevrouw begint tegen mij te praten en vindt dat ik onverantwoord bezig ben. De dieren hebben alle rust nodig die ze kunnen krijgen in deze barre omstandigheden. En ze vond dat ik de dieren verstoorde ...
Ik had geen zin in discussie en heb haar maar gelijk gegeven ...

Eenmaal thuis gekomen, moeten de resultaten natuurlijk snel bekeken en beoordeeld worden. Met enkele beelden ben ik toch wel erg blij!

En nog gelukkiger ben ik met het feit dat ik de dieren in het geheel niet heb verstoord!